De vroegste vermelding van droge pasta dateert uit de elfde eeuw, wanneer Al-Idrissi in het Boek van Roger een fabriek beschrijft van langwerpige, licht afgeronde pasta, genaamd itrya, van het Arabische itryah dat “in reepjes gesneden dunne pasta” betekent, in de stad Trabia op Sicilië. Deze pasta, de voorouder van de spaghetti, verspreidt zich snel omdat hij droog is en dus minder bederfelijk en gemakkelijker te vervoeren.

In Italië wordt hij bereid volgens verschillende traditionele recepten, meestal zonder bouillon, vaak vergezeld van een tomatensaus en bestrooid met geraspte kaas (voornamelijk grana padano, parmezaan of pecorino romano).